تا کجا آن جلوه در دل ها کشد میدان سری

در فشار شیشه افتاده ست آغوش پری

غفلت ذاتی ز تدبیر تأمل فارغ است

از فسون پنبه منت بر نمی دارد کری

تا عدم آوارهٔ آفات باید تاختن

جز فرو رفتن ندارد کشتی ما لنگری

فیض صحرا در غبار خانمان آسوده است

تا به دامن وارسی باید گریبان بر دری

برگ برگ بید این باغ امتحانگاه خمی ست

هیچ باری نیست سنگینتر ز بار بی بری

با خرد گفتم چه باشد انفعال آدمی

سوی دنیا دید وگفت : اشغال اسباب خری

عمرها شد می زنی بیدل در دیر و حرم

آه از آن روزی که گویندت چه زحمت می بری